داشتن مغز ؛

دلیل قطعی بر انسان بودن نیست !

پسته و بادام هم مغز دارند ،

برای انسان بودن باید شعور داشت ... !!!

 هيچكس مجبور نيست انسان بزرگي باشد؛ تنها، انسان بودن كافي است.

داشتن مغز ؛

دلیل قطعی بر انسان بودن نیست !

پسته و بادام هم مغز دارند ،

برای انسان بودن باید شعور داشت ... !!!

 هيچكس مجبور نيست انسان بزرگي باشد؛ تنها، انسان بودن كافي است.

داشتن مغز ؛

دلیل قطعی بر انسان بودن نیست !

پسته و بادام هم مغز دارند ،

برای انسان بودن باید شعور داشت ... !!!

 هيچكس مجبور نيست انسان بزرگي باشد؛ تنها، انسان بودن كافي است.

در پشت هیچ در بسته ای ننشینید تا روزی باز شود.
راه کار دیگری جستجو کنید
و اگر نیافتید همان در را بشکنید.

اُرد بزرگ

آدم  وقتی فقیر میشه خوبیهاش  حقیر میشه

اما کسی که زور داره و یا زر داره

عیبهاشو هنر میبینند

چرندهاشو حرف حسابی میشنوند

آروغهای بیجا و نفرت بارشو

فلسفهء دانش ودین میفهمند

حتی

شوخی های خنک و بی ربط او از خنده

حضــــار رو روده بر میکنه!!!

عیب کسان منگر و احسان خویش           دیده  فرو بر به گریبان خویش

آینه روزی که بگیری به دست                خودشکن آن روز  مشو خودپرست

خویشتن آرای مشو چون بهار                 تا نکند در تو طمع روزگار

عمر به خشنودی دل ها گذار                 تا ز تو خشنود شود کردگار

دردستانی کن و درماندهی                  تات رسانند به فرماندهی

گرم شو از مهر و زکین سرد باش           چون مه و خورشید جوان مرد باش

هر که به نیکی عمل آغاز کرد               نیکی او روی بدو سر باز کرد

سه چیز مهم !
سه چیز را با احتیاط بردار : قدم, قلم, قسم
سه چیز را پاک نگهدار: جسم, لباس, خیال
از سه چیز خود را نگهدار: افسوس, فریاد, نفرین کردن
سه چیزرا بکار بگیر : عقل, همت, صبر
اما سه چیز را آلوده نکن : قلب, زبان, چشم
سه چیز را هیچگاه و هیچوقت فراموش نکن: خدا, مرگ, دوست خوب

وقتی راه رفتن آموختی، دویدن بیاموز
و دویدن که آموختی ، پرواز را
---------------------
راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند
---------------------
دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیر
---------------------
و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی
---------------------
من راه رفتن را از یک سنگ آموختم ، دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت
---------------------
بادها از رفتن به من چیزی نگفتند، زیرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند
---------------------
پلنگان، دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند
---------------------
پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند، زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند
---------------------
اما سنگی که درد سکون را کشیده بود، رفتن را می شناخت
کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می فهمید
و درختی که پاهایش در گل بود، از پرواز بسیار می دانست
---------------------
آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت
---------------------
و کمال معرفت آن است که
خودت را باور داشته باشی

منبع:p30data.com

بیچاره چوب کبریت کوچک....آتش ازسرش شروع شد ولی....برجانش افتاد.

فکرت را مراقب باش...

گاهی برو ... گاهی بمان

 گاهی بخند ... گاهی گریه كن

 گاهی قدم بزن ... گاهی سكوت كن

 گاهی اعتمادكن ... گاهی ببخش

 گاهی زندگی كن ... گاهی باوركن

 گاهی بزرگ باش ... گاهی كوچك باش

 گاهی چتر باش ... گاهی باران باش

 گاهی همه چیز ... گاهی هیچ چیز

* اما همیشه و همیشه انسان باش *

جودی! کاملا با تو موافق هستم که عده ای از مردم هرگز زندگی نمی کنند و زندگی را یک مسابقه دو می دانند و می خواهند هرچه زودتر به هدفی که در افق دوردست است دست یابند و متوجه نمی شوند که آن قدرخسته شده اند که شاید نتوانند به مقصد برسند و اگر هم برسند ناگهان خود را در پایان خط می بینند. درحالی که نه به مسیر توجه داشته اند و نه لذتی از آن برده اند.

دیر یا زود آدم پیر و خسته می شود درحالی که از اطراف خود غافل بوده است. آن وقت دیگر رسیدن به آرزوها و اهداف هم برایش بی تفاوت می شود و فقط او می ماند و یک خستگی بی لذت و فرصت و زمانی که ازدست رفته و به دست نخواهد آمد. …

جودی عزیزم! درست است، ما به اندازه خاطرات خوشی که از دیگران داریم آنها را دوست داریم و به آنها وابسته می شویم.

هرچه خاطرات خوشمان از شخصی بیشتر باشد علاقه و وابستگی ما بیشتر می شود.

پس هرکسی را بیشتر دوست داریم و می خواهیم که بیشتر دوستمان بدارد باید برایش خاطرات خوش زیادی بسازیم تا بتوانیم در دلش ثبت شویم

بی شک جهان را به عشق کسی آفریده اند ،
چون من که آفریده ام از عشق
جهانی برای تو !

.
.
.
ما
در هیأت پروانه ی هستی
با همه توانایی ها و تمدن هامان شاخکی بیش نیستیم !
برای زمین ، هفتاد کیلو گوشت با هفتاد کیلو سنگ تفاوتی ندارد
یادمان باشد کسی مسئول دلتنگی ها و مشکلات ما نیست
اگر ردپای دزدِ آرامش و سعادت را دنبال کنیم
سرانجام به خودمان خواهیم رسید.
حسین پناهی